غلامرضا فروغی نیا – رسانه‌های کشور ظرف روزهای گذشته با اشتیاق هرچه تمام‌تر در انتظار برگزاری کنفرانس خبری آقای رئیس جمهور لحظه شماری می‌کردند. با این امید که همگی بتوانند از این دعوت بهره‌مند بشوند. اما فی الواقع با هماهنگی مسئولان ذیربط در نهاد ریاست جمهوری ملاحظه شدکه فقط تعداد اندکی توانستندحضور یافته و به طرح سوالات خویش بپردازند.
اینکه باور کنیم فقط تعدادخاصی می‌تواننددر این کنفرانس مهم شرکت داشته باشند و بقیه اصحاب رسانه نتوانند به چنین امکانی برای طرح دغدغه‌های خود دسترسی داشته باشندخود به خود نوعی دلسردی را به جمع گسترده محروم شدگان این رویداد مهم، سرایت می‌دهد.در این میان عدم توجه به جامعه رسانه‌ای شهرستان‌های غیرمرکز نشین در این بی توجهی نمود بیشتری یافته است.به یاد داریم در ایام درگیری جامعه ایران با بیماری “کرونا” بسیاری از مجامع عمومی یا کنفرانس‌ها به صورت ارتباط مجازی پوشش گسترده‌ای می‌یافت به گونه‌ای که اجرای کنفرانس در یک شهرستان با امکانات اینترنتی مانع از شرکت سایر علاقمندان و حتی طرح زنده سوالات و دغدغه‌های آنها در نزد صاحبان کرسی و یا هیات رئیسه مجمع عمومی ،نمی‌شد. وقتی درحال حاضر چنین امکان فنی عمومی وجود دارد و به وفور می‌تواند همه اعضای جامعه رسانه‌ای کشور را در این همایش ملی سهیم نماید، به تیم رسانه‌ای نهاد ریاست جمهوری در برگزاری پیش پا افتاده این مراسم، فقط می‌توان کلمه ی «تاسف» را چاشنی کرد. این حق طبیعی جامعه رسانه‌ای است که بتوانند سوالات خود را با عالی‌ترین مقام اجرایی کشور مطرح نمایند اما وقتی قرار است در بر مبنای پاشنه‌ای بچرخد که فقط عده محدود و خاصی دعوت بشوند، لاجرم بایستی از آقای پزشکیان سوال نمود که فلسفه برگزاری این کنفرانس با تبلیغات گسترده صرفا طرح سوالات از قبل پیش بینی شده، بود؟ آیا در بیرون از پایتخت هیچ مشکلی وجود نداشت که ارزش طرح آن در این نشست رسانه‌ای داشته باشد؟
به نظر می‌رسد این نوع انحصارطلبی تا زمانی که در مجموعه اطلاع رسانی حاشیه ریاست جمهوری از بین نرود نمی‌توان انتظار داشت صدایی غیر از رسانه های پایتخت راهی در اتاق آقای رئیس جمهور پیدا نماید!

منبع: روزنامه اقتصادبومی- مورخه ۲۸ شهریورماه ۱۴۰۳